Een bijkomend verschijnsel van het ‘ontdekken’ van mijn hoogbegaafdheid, is dat ik het sindsdien niet meer NIET kan weten. Dat heeft mijn kijk op de wereld en op mezelf voorgoed beïnvloed. Bij veel dingen die voorheen gewoon waren, stel ik mezelf nu steeds de vraag : ‘Zou dat komen, omdat ik…?’
Daar kom ik zelf natuurlijk niet uit.
Dus ik dacht: ik leg aan mijn lezers een voorbeeld voor en vraag naar een oordeel.
Zo heb ik er een ontzettende hekel aan om ergens te laat te komen. Als iemand anders te laat bij mij komt, vind ik dat niet erg, maar zelf wil ik altijd op tijd zijn. Liefst iets eerder nog. Dat is een eigenschap die ik al heb zolang ik me kan heugen. Sterker nog: de enige terugkerende droom die ik heb, is dat ik te laat op het voetbalveld kom; de wedstrijd is al begonnen en ik zit in de kleedkamer nog gehaast mijn schoenen te veteren, waarbij de veter afbreekt of ik mijn shirt vergeten blijk te zijn en dan terug naar huis moet om dat op te halen. Meestal haal ik het veld niet eens, maar word ik met bonzend hart wakker.
Ik vind het dus echt verschrikkelijk om te laat te komen. Met het klimmen der jaren heb ik wel geleerd dat de meeste mensen niet zo zwart-wit denken en dat het maatschappelijk gezien meestal niet zo’n probleem is als je ergens eens (iets) te laat verschijnt. Dus aan de buitenkant lijk ik verder heel normaal te functioneren op dit terrein, maar diep van binnen vind ik het echt VERSCHRIKKELIJK om te laat te komen.
Dat voelt ongeveer als volgt. Als ik ergens op een bepaalde tijd moet zijn vormt zich een klok in mij, die begint bij de tijd dat ik op de afgesproken plek moet zijn. Die klok telt dan terug: om twaalf uur begint de voetbalwedstrijd van mijn zoon, die ik graag wil zien. Ik wil daar niets van missen, dus het liefst wil ik er om vijf voor twaalf zijn; dat betekent om half twaalf vertrekken met de auto, dus om vijf voor half twaalf mijn schoenen en jas aandoen, om tien voor half twaalf nog even naar het toilet, dan moet ik om kwart over elf mijn laptop afsluiten, dus als ik nog iets aan mijn blog wil doen moet ik daar wel om kwart voor elf aan beginnen. De boodschappen doen duurt een uur, dus dan moeten we om kwart voor tien boodschappen gaan doen, wat betekent dat we om half tien koffie kunnen drinken, etcetera.
Doodvermoeiend.
Als ik vervolgens niet om half tien aan de koffie zit, sluipt er onrust in mijn lichaam. Niet in mijn hoofd, maar echt in mijn lijf: alsof ik mijn bloed steeds meer voel stromen, alsof mijn spieren zich langzaam aan het aanspannen zijn. Het begint stilletjes en breidt zich gestaag uit. In de loop der jaren heb ik er mee leren omgaan, dus ik draai niet helemaal door, maar bevorderlijk voor mijn stemming is het bepaald niet.
Het meest vervelende is misschien nog wel, dat ik het allemaal niet uitspreek. Het zit in mijn hoofd. Als ik dan om half tien niet aan de koffie zit, de klok aan de muur verder zie tikken en het klokje in mijn lijf voel voortschrijden, word ik geleidelijk lichtelijk chagrijnig. En mijn vrouw snapt dan niet waarom ik niet gewoon ontspannen aan de koffie kan zitten.
Om vijf over half tien.
Tja.
Dus beste lezer: heeft dit enig verband met hoogbegaafd zijn? Ben ik te netjes opgevoed? Autistisch? Een neuroot? Of gewoon een vervelende vent?
Zeg het maar.