Deze ochtend heb ik een introductieles yoga gedaan. Verschillende vormen van yoga passeerden de revue, waarvan ik de ingewikkelde namen alweer vergeten ben. De docent vroeg bij het begin van de les of we allemaal even kort konden vertellen, waarom we deze les volgden. Bij een aantal kwam hetzelfde naar voren: stressvolle baan, op zoek naar ontspanning, het hoofd leegmaken. Daarvoor was mindfulyoga, de enige naam die ik onthouden heb, uitermate geschikt, volgens de docent.
Gek dat mindful in het Nederlands wordt vertaald met ‘je hoofd leegmaken’.
Gaat het om ‘vol’ of om ‘leeg’?De bedoeling is dat je je hoofd vult met het hier en nu en leegmaakt van allerlei gedachten die zich onwillekeurig aan je opdringen.
Zoiets.
Dat valt nog niet mee.
Ik weet wel dat wat hier en nu is, het enige is dat bestaat. Al het andere bestaat alleen maar in je hoofd: dat vervelende telefoongesprek met die ouder dat ik morgen moet voeren: het bestaat nu niet. Die collega die eergisteren die rare, insinuerende opmerking maakte: die opmerking bestaat nu niet. Nu is er alleen maar deze yoga-zolder en mijn ademhaling: 4 tellen koele lucht in door de neus, 4 tellen warme lucht uit. 1,2,3,4 in en 1,2,3,4 uit.
Vaak kom ik niet verder dan 2 en dan schiet er alweer iets in mijn gedachten. Of voel ik een pijntje in mijn rug. Of hoor ik een ander naast me verschuiven.
1,2,3,4 in en 1,2,3,4 uit.
1,2 morgen vergadering om 15.15u en ik moet verder met mijn meerjarenbeleidsplan. Oeps…
1,2,3,4 in en 1,2,3,4 uit.
1,2 straks nog met mijn zoons, die rijles hebben, file-parkeren oefenen en vanavond mijn andere zoon even wegbrengen, niet vergeten mijn boor mee te nemen om iets op te hangen bij hem…
1,2,3,4…
Ontspannen, dat is hard werken!
Zou je als je hoogbegaafd ben daar nu meer moeite mee hebben dan wanneer je dat niet bent? Zou je dan meer of opdringender gedachten hebben dan anderen? Zou het meer moeite kosten om die te onderdrukken? Ik woon altijd wel prettig in die gedachten die zo in flarden door mijn hoofd zwerven en het kost me veel moeite om ze de toegang tot mijn brein te ontzeggen. Ik doe het dan ook met zachte dwang: ‘we waren aan het tellen, weet je nog?’
De docent zegt dat het heel normaal is en dat er om de haverklap gedachten je tellen verstoren en dat je moet leren om je dan steeds weer te concentreren op (het tellen van) je ademhaling. En soms lukt dat ineens twee of drie keer achter elkaar, waarna ik meteen weer denk: ‘Hee het is gelukt.’
Jammer.
Opnieuw.
Ik raak het besef van tijd een beetje kwijt en weet niet of we nu tien minuten aan het oefenen zijn met de ademhaling of twintig. Daarna doen we een aantal basale yoga-oefeningen en voor ik het weet zijn de twee uren die de introductie duurt, voorbij. Als ik me omkleed, realiseer ik me dat ik het laatste uur (of anderhalf uur? vijftig minuten?) alleen met de oefeningen bezig ben geweest.
Dat was alles wat er op dat moment was en ik heb het idee dat ik toch wat ‘mindfuller’ naar buiten stap.
In ieder geval tot ik de eerste hoek om ben.